Beş

|


eskiden beri, yazdığım şeyleri kurcalar dururum. onlarca defterim oldu hep, hep karaladım, kendime ve herkese, onlarca mektup yazdım. neye benzeyeceğini düşünmedim, yazdım, kime dokunacağını düşünmedim, yazdım. kendi kendime sayıkladım da sayıkladım.
içimde ko-ca-man bir bahçe kazdım.
kimselere yaranmaya çalışmadım, kimseye bir halt anlatmaya da çalışmadım.

o kadar çok sözüm, lafım, tamlamam, ıkınmam, patlamam, sallanmam; o kadar fazlasını saçıp dağıtmışım ki herkese, her yere.

kağıt parçalarına, çöplere yazdığım iki satırları trenin penceresinden uçurdum.
banka sıra numarası fişinin arkasına karaladıklarımı minik sepetlere buruşturdum.
üşenmedim, uçağın tuvaletine bile bir iki cümle bırakmışımdır.
hayatımdaki hemen herkese, bir cümle kurmuşumdur. saat kurar gibi. zamanı geldiğinde patlaması gerekirmiş gibi.

şimdi küstü bana sanki. konuşmuyor. yanıma hiç gelmiyor yazmak.
"armonineredebugün"? aramıyor. sormuyor.
noktalama işaretlerimi alırdı bazen. şimdi armoniyi saklıyor.
dalga geçiyor benimle.
artık sadece rüyamda sayıklıyor.


0 yorum:

Yorum Gönder